www.szah.fora.pl

ahmadeusz · Administrator

Kwestia kościelnych, heretyckich, bluźnierczych dat wciąż mnie zdumiewa i zaskakuje. Historia i a zwłaszcza daty nie za bardzo mnie nie interesują. Kiedy przed laty opisałem to naukowe kłamstwo w moim liście otwartym do Prezydenta spodziewałem się, że temat zostanie podchwycony, rozwinięty i nagłośniony przez osoby zainteresowane historią i datami, czyli przez historyków, teologów, chrześcijan, matematyków... i nieprzyzwoite daty szybko przez osoby najbardziej tematem zainteresowane zostaną wyeliminowane z powszechnego użycia. Pomimo, że od czasu napisania listu otwartego do Prezydenta nieustannie temat nagłaśniam to nie spotkałem jeszcze osoby, która by tematem na poważnie się zajęła dlatego też piszę tę książkę i za konieczne uznałem rozwinięcie psychologicznego ewentualnie psychiatrycznego spojrzenia na tę kwestię. Część osób używających tych dat może mieć poważne zaburzenia umysłowe. Idąc tym tropem napotkałem na takie opracowanie:

Pseudologia

Pseudologia (inaczej pseudologia fantastica, mitomania, kłamstwo patologiczne, zespół Delbrücka, łac. mitomania, ang. pathological lying) – zaburzenie psychiczne objawiające się patologiczną skłonnością do opowiadania kłamstw najczęściej pod postacią zmyślonych opowiadań przedstawiających opowiadającego w korzystnym świetle.

Za typowe dla mitomanii uznaje się, że motywacja do tworzenia kłamstw jest wewnętrzna: może nią być pragnienie zwrócenia na siebie uwagi, bycia podziwianym, podwyższenia swojego znaczenia, zaprezentowania się jako osoba o szczególnych zdolnościach, osiągnięciach lub znajomościach. Przyjmuje się, że motywacje te związane są z dysfunkcjonalnymi mechanizmami psychologicznymi zakorzenionymi w osobowości mitomanów. Skłonność mitomanów do zmyślania najczęściej obecna jest całymi latami, a ich opowieści zwykle są złożone i rozbudowane. W mitomanii kłamstwa nie mają charakteru urojeniowego – mitoman zdaje sobie sprawę z tego, że kłamie, choć trudno mu się powstrzymać przed opowiadaniem kłamstw. Skonfrontowany z zarzutem mówienia nieprawdy może brnąć głębiej w wymyślanie kłamliwych usprawiedliwień lub niechętnie przyznać się do kłamstwa.

Typowo kłamstwa mitomanów nie są całkowicie nieprawdopodobne ani absurdalne. Początkowo osoby niezaznajomione z mitomanem mogą odbierać jego zmyślone opowieści jako prawdziwe, lecz w miarę wysłuchiwania kolejnych niezwykłych historii mogą reagować coraz większym powątpiewaniem i dystansem wobec mitomana. Choć może doprowadzić to do utraty zaufania otoczenia, ostracyzmu wobec mitomana, a nawet komplikacji w jego życiu osobistym i zawodowym, zwykle jego wewnętrzne potrzeby nie pozwalają mu zrezygnować z kłamstw. O ile u małych dzieci skłonności do zmyślania historii o podobnych cechach mogą się przejściowo pojawiać i są zjawiskiem naturalnym związanym z chęcią przeżywania baśniowych przygód, o tyle u młodzieży i dorosłych tendencja do patologicznego kłamania mogą być skutkiem dysfunkcji ośrodkowego układu nerwowego – według niektórych badaczy może dotyczyć nawet 40% mitomanów. Obserwuje się także współwystępowanie mitomanii z różnego rodzaju zaburzeniami osobowości. Mitomanię opisał jako pierwszy Anton Delbrück...

Znalazłem też opracowanie dotyczące mitomani:

Mitomania - na czym polega patologiczne kłamstwo?
Autor
EWELINA HEN
Konsultacja merytoryczna
LEK. BEATA WAŃCZYK-DRĘCZEWSKA

Mitomania to zjawisko dość powszechne, lecz wciąż jeszcze nie do końca zbadane przez medycynę. Inaczej nazywana patologicznym kłamstwem lub pseudologią fantastyczną. Mitomania najprościej mówiąc, polega na permanentnym kłamaniu. Co to jest mitomania? Skąd się bierze to zjawisko, jakie są jego skutki i czy da się leczyć mitomanię?

Mitomania a kłamstwo - różnice
W przeciwieństwie do kłamstwa, które ma charakter celowy, mitomania nie ma żadnego konkretnego celu. Mitoman tworzy własną wizję siebie i swojego życia, jest w tym bardzo przekonujący, ale nie jest świadomy tego, że mówi nieprawdę. Osoba z takim zaburzeniem, nie rozróżnia prawdy od kłamstwa w swojej wypowiedzi dlatego, że utożsamia się z tym, co mówi, i wierzy w to. Celowe kłamstwo ma charakter intencyjny i służy do osiągnięcia jakichś korzyści. W mitomanii odwrotnie. Skłonność do mitomanii ma charakter permanentny, może trwać wiele lat, zanim otoczenie zorientuje się o problemie danej osoby.

nieodróżnianie prawdy od fałszu (mitomani kłamią bez celu, zupełnie nieświadomie).

Mitomania często współwystępuje z następującymi chorobami i zaburzeniami psychicznymi:

schizofrenia,
skłonności psychopatyczne.
osobność bordeline (graniczna),
narcystyczny typ osobowości,
inne schorzenia i urazy ośrodkowego układu nerwowego (np. choroby infekcyjne układu nerwowego, padaczka).
Badacze zauważyli, że mitomania pojawia się w niektórych przypadkach już w wieku dojrzewania. Stąd psychiatrzy i psychologowie uznają, że na pojawienie się mitomanii ma wpływ środowisko, w którym dorasta człowiek, jak również traumatyczne przeżycia. Wymienia się tu śmierć bliskiej osoby, alkoholizm i narkomanię w rodzinie, patologiczną biedę oraz przemoc, również na tle seksualnym. Biorąc te czynniki pod uwagę, mitomani przez patologiczne kłamstwa rekompensują sobie traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa.

Diagnozowanie i leczenie mitomanii
Postawienie diagnozy nie jest łatwe. Należy wykluczyć szereg innych chorób, które przebiegiem i objawami przypominają mitomanie, np. zaburzenia urojeniowe czy schizofrenia. Najczęściej problem diagnozuje otoczenie mitomana, kiedy jego kłamstwa wychodzą na jaw. Nastręcza to zaburzonej osobie problemów w pracy, w życiu prywatnym i społecznym. Rozpadają się jego związki, przyjaźnie, zostaje wyrzucony z pracy. Cały ten proces utrudnia fakt, że mitoman pozostaje nieświadomy swojego zaburzenia. Pomimo argumentacji z zewnątrz, nie dopuszcza do siebie myśli, że coś z nim jest nie tak. Nie ma leczenia farmakologicznego, jedyna metoda ratunku dla takiej osoby jest psychoterapia. Podstawowym zadaniem dla mitomana jest uświadomienie sobie problemu i podejście do psychoterapii. Przy pomocy terapii poznawczo- behawioralnej, która szuka przyczyn zaburzenia w przeszłości (w przeżytych emocjach i traumach), pacjent jest w stanie, opanować swoje skłonności do mitomanii i nauczyć się je kontrolować.

Najbardziej zdumiewająca i szokująca jest skala tego zjawiska. Kościelne heretyckie i bluźniercze daty są wszechobecne zwłaszcza w krajach, które ja znam. Czyżby zdecydowana większość ludności Ziemi była mitomanami?